Category: writer
วะบิ ซะบิ แด่ความไม่สมบูรณ์แบบของชีวิต เขียนโดย เบท เคมตัน (จบ)
เบท เคมป์ตัน บอกว่า วะบิ ซะบิ มีอยู่แล้วในตัวเราทุกคน เพราะมันคือธรรมชาติของชีวิต และโดยส่วนตัว ผมคิดว่าชีวิตจะเริ่มเปิดให้ระบบนี้ทำงาน เมื่อเราอยู่กับมันมานานพอ ข้อดีของการมีอายุมากขึ้น นอกจากกินของขมอร่อยขึ้นแล้ว คือเราจะรู้สึกถึงวะบิ ซะบิได้บ่อยขึ้นด้วย มันทำให้เราสงบลงและอ่อนไหวขึ้น สองสิ่งนี้ฟังดูเหมือนสวนทางกันแต่จริง ๆ แล้วมันจับมือกันไปด้วยดี เพราะเมื่อเรายิ่งอ่อนไหวเราจะยิ่งจำเป็นต้องหาทางรับมือกับความรู้สึกที่ท่วมท้นนั้น เราจึงต้องพัฒนาความเข้าใจโลกภายนอก และการยอมรับโลกภายในให้มากขึ้น แล้วมันก็ทำให้เราสงบสุขได้กับทุกสภาพการณ์ที่เข้ามากระทบ หนังสือเล่มนี้จึงน่าจะเหมาะกับบริบททางสังคมตอนนี้ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนว่าจะไม่เป็ฯไปดั่งใจเราแน่ ๆ แล้วโลกธุรกิจกำลังพลิกผัน เพราะถูกเทคโนโลยีดิสรัปชั่นอย่างรุนแรง สภาพเศรษฐกิจและสังคมกำลังได้รับผลกระทบจากภัยธรรมชาติและโรคระบาด พวกเราในฐานะปัจเจกกำลังตกตะลึง ประหวั่นพรั่นพรึงกับสภาพการณ์สับสนอลหม่าน จะหนีหรือสู้ […]
วะบิ ซะบิ แด่ความไม่สมบูรณ์แบบของชีวิต เขียนโดย เบท เคมตัน (1)
ก่อนอื่น ต้องขอขอบคุณ คุณ smptong ที่เขียนย่อเรื่องราวเกี่ยวกับ วะบิ ซะบิ: แด่ความไม่สมบูรณ์แบบของชีวิต ในเว็บไซด์ของคุณ วินทร์ เลียวาริณ เห็นว่าน่าสนใจมาก ก็เลยขอเอามาให้ โรงเรียน เด็กวัดปรียา ได้อ่านกัน โดยจะขอตัดตอนให้สั้นลง เพื่อจะได้เข้าใจง่ายขึ้น ด้วยความบังเอิญ ดิฉันเองก็กำลังอ่านหนังสือ ชื่อ เรื่อง “wabi sabi” โดย Beth Kempton เช่นกัน อ่านแล้วติดใจมาก เพราะทำให้ดิฉันคิดถึงตัวเองตอนที่ไปญี่ปุ่นใหม่ๆ […]
เรื่องสั้น โทษใครดี (ตอนจบ)
“เขาไม่ใช่พ่อแก“ แม่แผ็ดเสียงออกมาด้วยความโกรธพร้อมกับปัดมือข้าพเจ้าที่ดึงผ้ากันเปื้อนอยู่ แม่ผลักข้าพเจ้าออกไปให้พ้นตัวแม่ เป็นครั้งแรกในชีวิตข้าพเจ้าที่ข้าพเจ้าเห็นตาของแม่แปลกประหลาดอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ความกลัวอย่างสุดขีดที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ ทำให้ข้าพเจ้าต้องวิ่งเร่มาขอความช่วยเหลือจากแม่นั้นแม่กลับกลายเป็น “คนแปลกหน้า“ แม่พูดกับข้าพเจ้าราวกับว่าแม่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าข้าพเจ้าเป็นลูกที่วิ่งมาขอความช่วยเหลือจากแม่ แม้ว่าข้าพเจ้าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จากน้ำเสียงของแม่ข้าพเจ้ารู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าพเจ้าหายใจไม่ออก ช่วงวินาทีต่อมาเป็นช่วงวินาทีที่ข้าพเจ้าสับสนที่สุด แม่พูดออกมาว่า ”เขาไม่ใช่ พ่อแก” แม่ไม่รักลูกอีกแล้วหรือ ลูกทำอะไรผิดหรือแม่ หรือว่าพ่อทำอะไรผิดหรือ แม่พูดอะไรออกมาว่า ”เขาไม่ใช่ พ่อแก” ทำไมแม่ปัดมือข้าพเจ้าแทนที่แม่จะสวมกอดข้าพเจ้าและช่วยปัดเป่าความกลัวที่ข้าพเจ้ามีอยู่ให้หมดไป ทำไมแม่ไม่รีบไปช่วยพ่อ ทำไมแม่ไม่เปลี่ยนอารมณ์เสียของแม่ และทำไมแม่ ไม่ยอมไปช่วยพ่อ ในขณะนั้นข้าพเจ้าจำแม่ไม่ได้ ข้าพเจ้าไม่รู้ว่า ข้าพเจ้ารู้จักแม่ แม้ว่าข้าพเจ้าจะไม่รู้ว่าข้าพเจ้ามีอารมณ์ความรู้สึกอย่างไร แต่ที่ข้าพเจ้าจำได้อย่างแน่ชัดก็คือ ข้าพเจ้ารู้สึกหน้ามืดและวิงเวียนไปหมด มีอะไรบางอย่างที่ข้าพเจ้าไม่อาจจะอธิบายได้แต่ข้าพเจ้ารู้แต่ว่าภาพที่ข้าพเจ้าเห็นนั้นกลับชัดเจนกว่าแต่ก่อนที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตข้าพเจ้า แม้ว่าฟังแล้วจะรู้สึกแปลกๆก็ตาม […]
เรื่องสั้น โทษใครดี (2)
ดิฉันแปลเรื่อง โทษใครดี เรื่องนี้และตีพิมพ์ในวารสาร เพื่อนหนังสือ ปีที่ 4 ฉบับที่ 40 พ . ศ. 2537 ( เมื่อ 25 ปีที่แล้ว) ————- ข้าพเจ้ารำลึกถึงอดีตที่แสนขมขื่น ส่วนใหญ่จากความทรงจำวันเก่าๆที่ขมขื่นของข้าพเจ้าเหล่านั้นมีอิทธิพลในการหล่อหลอมทำให้ร่างกายและจิตใจของข้าพเจ้าโตขี้นมาเป็น…. ข้าพเจ้าในปัจจุบัน ทั้งที่ชีวิตในวัยเด็กของข้าพเจ้าเป็นดังที่รู้กันดีก็ตาม ข้าพเจ้าพยายามอย่างยิ่งที่จะพัฒนาตัวเองให้เป็น “คนปกติธรรมคาคนหนึ่ง” ถ้าคำพูดนี้เป็นคำพูดที่ยอมรับได้ หรือถ้าคำพูดนี้จะใช้กล่าวถึงคนปกติธรรมดาอย่างคลุมเครือไม่ชัดเจนหรือประเภทใดก็ตาม ข้าพเจ้าเชื่อว่าข้าพเจ้าเป็น”คนปกติธรรมคาคนหนึ่ง” แม้ว่าบุคลิกภาพของข้าพเจ้า ไม่ค่อยจะเป็นไปตามที่ข้าพเจ้าปรารถนาทีเดียวนัก ด้วยรูปร่างที่สูงและผอม แก้มตอบ แต่ข้าพเจ้าก็ยังคงเป็นมนุษย์ที่ใช้การ ใช้งานได้ และมีความถ่อมตัว […]
เรื่องสั้น โทษใครดี (1)
สวัสดี ทุกคนที่แวะเข้ามาในโรงเรียนเด็กวัดปรียา หวังว่าคงได้สาระความรู้ไม่มากก็น้อยจากเว็บไซด์ www.japaneseisfun.com โรงเรียนเด็กวัดปรียา ภาพโบสถ์ในอเมริกาตอนไปเที่ยว พอดีไปเจอบทความที่เคยแปลให้เพื่นชาวอเมริกันที่เคยสอนในมหาวิทยาลัยเอเชีย ทำให้เรามีโอกาสรู้จัก เวลาไปกินข้าวที่โรงอาหารของอาจารย์ แลร์รี่ เป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษ เขาเป็นคนที่คุยสนุก ท่าทางร่าเริง แต่นัยน์ตาของเขา เวลามองจะให้ความรู้สึกเศร้าๆยังไงชอบกล แลร์รี่เป็นคนที่ใจกว้าง และให้ความช่วยเหลือคนอื่นดี เขาเคยเป็นสถาปนิกที่มีอาชีพ ร่ำรวย เคยสร้างบ้านใหญ่โต เขาเคยแต่งงานกับภรรยาอยู่กันได้ไม่กี่ปี แลร์รี่เล่าให้ฟังว่า อยู่ๆวันหนึ่ง ภรรยาก็บอกกับเขาว่า เขาเบื่อชีวิตแบบที่เป็นอยู่ และเปลี่ยนใจขอแยกย้ายไปใช้ชีวิตในเมืองแทนที่จะอยู่ในชนบทใกล้ชายหาด เป็นชีวิตที่น่าเบื่อ และขอหย่ากับเขา หลังจากนั้น เขาขายบ้านที่เขาสร้างเองแพราะเขาเคยเป็นสถาปนิกมาก่อน […]