“เขาไม่ใช่พ่อแก“ แม่แผ็ดเสียงออกมาด้วยความโกรธพร้อมกับปัดมือข้าพเจ้าที่ดึงผ้ากันเปื้อนอยู่ แม่ผลักข้าพเจ้าออกไปให้พ้นตัวแม่ เป็นครั้งแรกในชีวิตข้าพเจ้าที่ข้าพเจ้าเห็นตาของแม่แปลกประหลาดอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ความกลัวอย่างสุดขีดที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ ทำให้ข้าพเจ้าต้องวิ่งเร่มาขอความช่วยเหลือจากแม่นั้นแม่กลับกลายเป็น “คนแปลกหน้า“ แม่พูดกับข้าพเจ้าราวกับว่าแม่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าข้าพเจ้าเป็นลูกที่วิ่งมาขอความช่วยเหลือจากแม่ แม้ว่าข้าพเจ้าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จากน้ำเสียงของแม่ข้าพเจ้ารู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าพเจ้าหายใจไม่ออก ช่วงวินาทีต่อมาเป็นช่วงวินาทีที่ข้าพเจ้าสับสนที่สุด แม่พูดออกมาว่า ”เขาไม่ใช่ พ่อแก” แม่ไม่รักลูกอีกแล้วหรือ ลูกทำอะไรผิดหรือแม่ หรือว่าพ่อทำอะไรผิดหรือ แม่พูดอะไรออกมาว่า ”เขาไม่ใช่ พ่อแก” ทำไมแม่ปัดมือข้าพเจ้าแทนที่แม่จะสวมกอดข้าพเจ้าและช่วยปัดเป่าความกลัวที่ข้าพเจ้ามีอยู่ให้หมดไป ทำไมแม่ไม่รีบไปช่วยพ่อ ทำไมแม่ไม่เปลี่ยนอารมณ์เสียของแม่ และทำไมแม่ ไม่ยอมไปช่วยพ่อ ในขณะนั้นข้าพเจ้าจำแม่ไม่ได้ ข้าพเจ้าไม่รู้ว่า ข้าพเจ้ารู้จักแม่ แม้ว่าข้าพเจ้าจะไม่รู้ว่าข้าพเจ้ามีอารมณ์ความรู้สึกอย่างไร แต่ที่ข้าพเจ้าจำได้อย่างแน่ชัดก็คือ ข้าพเจ้ารู้สึกหน้ามืดและวิงเวียนไปหมด มีอะไรบางอย่างที่ข้าพเจ้าไม่อาจจะอธิบายได้แต่ข้าพเจ้ารู้แต่ว่าภาพที่ข้าพเจ้าเห็นนั้นกลับชัดเจนกว่าแต่ก่อนที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตข้าพเจ้า แม้ว่าฟังแล้วจะรู้สึกแปลกๆก็ตาม […]