กระโถน -กระถาง ชยสาโรภิกขุ –หลวงพ่อ ชา

สวัสดีค่ะ เพื่อนๆน้องๆ และทุกคนที่แวะเข้ามาใน โรงเรียนเด็กวัดปรียา

วันนี้ อยากจะเอาบทโคลงกลอนที่ พระชยสาโร เขียนพรรณนาถึง  หลวงพ่อชา ให้ทุกคนได้ โดยพยายามถอดความหมายจากภาษาอังกฤษ ซึ่งไม่มีคำศัพท์ยาก แต่แปลออกมายากมาก

หลวงพ่อชา

หลวงพ่อคือน้ำพุ ของน้ำในลำธารที่ไหลเย็น

ในจัตุรัสของเมืองที่เต็มไปด้วยฝุ่น

และหลวงพ่อ คือแหล่งที่มาของลำธารสายนั้น

บนยอดเขาสูงที่มองไม่เห็น

 

หลวงพ่อ ก็คือ ภูเขาลูกนั้นเอง

ภูเขาที่ไม่ขยับเขยื้อน

แต่เห็นได้หลากหลาย

 

หลวงพ่อ ไม่เคยเป็น เพียงคนๆหนึ่ง

หลวงพ่อ ไม่เคยเป็นเพียงคนหนึ่ง

หลวงพ่อ

เหมือนเดิมอย่างสม่ำเสมอ

หลวงพ่อเป็นเด็กที่กำลังหัวเราะ

ในเสื้อผ้าใหม่ของจักรพรรดิและของพวกเรา
หลวงพ่อเป็นคนเรียกร้องให้พวกเราตื่นตัว

หลวงพ่อเป็น กระจกแห่งความผิด ที่ไร้ความปรานีของพวกเรา

หลวงพ่อเป็นแก่นของตำราของเรา

หลวงพ่อเป็น ผู้นำแห่งการปฏิบัติของเรา

หลวงพ่อเป็นผู้พิสูจน์ผลลัพธ์ของสิ่งต่างๆ

หลวงพ่อเป็นกองไฟที่ลุกโชติช่วง

ในค่ำคืนที่มีลมแรงและหนาวเหน็บ

พวกเราคิดถึงหลวงพ่อมากแค่ไหน!

 

หลวงพ่อ เป็นสะพานหินที่แข็งแกร่ง

ที่พวกเราใฝ่ฝันอยากจะเป็น

 

หลวงพ่อ มีแต่ความ สบายใจ

แม้ในปัจจุบัน

ราวกับดินแดนี้ เป็นดินแดนบรรพบุรุษของหลวงพ่อเอง

 

 

หลวงพ่อ คือพระจันทร์เต็มดวง

ที่บางครั้งเราถูกบดบังด้วยเมฆ

หลวงพ่อ มีความเข้มแข็ง และแข็งแกร่งเหมือนหินแกรนิต

แข็ง แกร่ง เหมือนตะปู

อ่อนนุ่มเหมือนเนย

คมเหมือนใบมีดโกน

หลวงพ่อท่าน เป็นหยดน้ำสดของดอกบัว

ในโลกของดอกไม้พลาสติก

 

หลวงพ่อไม่เคยนำทางให้พวกเราหลงทาง

หลวงพ่อเป็นประภาคารสำหรับแพที่บอบบางของเรา

บนพื้นผิวทะเลที่แปรปวน
คุณเป็นประภาคารสำหรับแพที่บอบบางของเรา บนทะเลที่สั่นไหว

 

หลวงพ่อ อยู่เหนือคำชื่นชมและคำพรรณนาของข้าพเจ้า

ข้าพเจ้า ด้วยความถ่อมตัว ข้าพเจ้าขอวางศีรษะ

ใต้ฝ่าเท้าของหลวงพ่อ

ชยสาโรภิกขุ

(เมษายน 2538)

You were a fountain

of cool stream water

in the square of a dusty town,

and you were the source of that stream

on a high unseen peak.

You were, Luang Por, that mountain itself,

unmoved

but various seen.

Luang Por, you were never one person,

you were never a person,

you were always the same.

 

You were the child laughing

at the Emperor’s new clothes, and ours.

You were a demand to be awake,

The mirror of our faults, ruthless kind.

Luang Por, you were the essence of our texts,

the leader of our practice,

the proof of its results.

You were a blazing bonfire,

on a windy bone-chilled night,

how we miss you!

Luang Por, you were the sturdy stone bridge

we had dreamed of.
You were

as at ease

in the present

as if it were your own ancestral land.

Luang Por, you were

the bright full moon

that we sometimes obscured with clouds.

You were as kind as  only you could be

You were as hard as  granite,

as tough as nails,

as soft as butter

as and sharp as a razor.

Luang Por, you were a freshly dripping lotus

in a world of plastic flowers.

not once did you lead us astray

you were a lighthouse for our flimsy rafts

on the heaving sea.

 

 

Luang Por,

You are beyond my words of praise and all description.

humbly, I place my head

beneath your feet.

ชยสาโรภิขุ

(เมษายน 2538)