“อนุทินรัก” สมัยเฮอังของญี่ปุ่น (1)

สวัสดีค่ะ ทุกคนที่แวะเข้ามาในโรงเรียนเด็กวัดปรียา หรือ เทะระโคะยะ

เขียนโดย    ปรียา อิงคาภิรมย์

    ตามคำเรียกร้องของนักเรียน นักศึกษา และคนทั่วไปที่แวะเข้าไปเว็บเก่าของโรงเรียน Japaneseisfun.com ที่หายไปทั้งโรงเรียน มีนักศึกษาที่เรียนภาษาญี่ปุ่น และสนใจอยากเรียนรู้เรื่องเกี่ยวกับวัฒนธรรม และวรรณกรรมญี่ปุ่นจำนวนหลายหมื่นคน

ตอนนี้ดิฉันพยายามสละเวลาเข้ามาเขียนและเอาเนื้อหาที่คิดว่ามีสาระ และความรู้มาใส่ในโรงเรียนเด็กวัดปรียา สำหรับคนที่สนใจ อยากแสวงหาความรู้เพิ่มเติม หรือ เกร็ดความรู้ทั่วไป

บทความนี้ดิฉันเขียนเมื่อ เดือน เมษายนปี พ.ศ.2532( เพียงแค่ 30ปี ที่แล้ว!) ในวารสาร ไทย-ญี่ปุ่นศึกษา

ก่อนเข้าเรื่องบทความที่จะเขียนต่อไปนี้ ขอย้อนกลับไปสมัยที่ไปเรียนที่ญี่ปุ่น สิ่งที่ได้เรียนรู้อย่างมากจากคนญี่ปุ่นคือ เขาเป็นชนชาติที่ชอบการขีด เขียน มีระเบียบวินัย มีมารยาททางสังคมที่คนญี่ปุ่นทุกคนต้องปฎิบัติกันอย่างเคร่งครัด ไม่ว่าทำอะไร จะออกมาพิมพ์เดียวกันหมดก็ว่าได้ แม้แต่วิธีบิดผ้าขี้ริ้ว ยังเหมือนกันหมด เป็นเกร็ดความรู้ที่เก็บตกมาตั้งแต่เมื่อ ปี พ.ศ.2517 ซึ่งเป็นปีที่ดิฉันเหยียบแผ่นดินญี่ปุ่นเป็นครั้งแรกเป็นเวลาสองอาทิตย์

พอมีโอกาสเหยียบแผ่นดินอาทิตย์อุทัยของญี่ปุ่น ดิฉันสัญญากับตัวเองว่า จะต้องสอบชิงทุนไปเรียนต่อที่ประเทศญี่ปุ่นให้ได้

ความฝันเป็นจริง

ในปี พ.ศ.2518 นี่คือ ตัวอย่างการสร้างความฝัน และวิ่งตามฝัน ทำความฝันที่สร้างไว้ เพราะความฝันที่สร้างไว้เปรียบเสมือนเพลิงที่โหมลุกในใจที่ตัวเองจะต้องทำให้เป็นความจริง เพราะรู้ดีว่า พ่อแม่ไม่มีเงินทองที่จะส่งเสียให้ไปเรียนด้วยทุนส่วนตัวได้ แต่ไม่ได้หมายความว่า เราจะไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นไม่ได้ ดังนั้น มีวิธีเดียวก็คือ ต้องเรียนให้ดีที่สุด เพื่อจะสร้างความฝันให้เป็นความจริงให้ได้ ทำให้ไม่รู้จักคำว่า กลัว หรือ ยากลำบาก รู้แต่ว่า จะสู้ยิบตา เพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ และนั่นคือจุดมุ่งหมายที่จะต้องทำให้สำเร็จ

(มีต่อ)