ตอนนั้นข้าพเจ้าอายุคงไม่เกิน 4 – 5 ขวบ ตอนที่ข้าพเจ้าวิ่งกลับมาจากไปเล่นกลางแดดนอกบ้าน กระโดดเข้ามาในทางเดินของบ้านหลังเล็กที่สวยงามน่าอยู่ของเราบนเกาะฮาวายอันแสนมีเสน่ห์ตรึงใจ ตอนนั้นขาพเจ้าเป็นเด็กร่าเริง ฮาวายเป็นเกาะที่เหมาะและดีเยี่ยมในการที่จะใช้ชีวิตและเติบโตที่นั่น ก่อนที่ฮาวายจะกลายเป็นรัฐในปัจจุบัน แสงอาทิตย์สาดส่องมาไม่ขาดสาย อากาศก็อุ่นสบาย จากการที่เราอาศัยอยู่ห่างจากคาบสมุทรแปซิฟิคเพียงไม่กี่นาที ข้าพเจ้าจะไปเล่นน้ำทุกวัน อากาศจะอบอวลด้วยกลิ่นพฤกษชาติและพันธุไม้เมืองร้อนมากมายที่ขึ้นเต็มไปหมดแทบทุกหนแห่ง ชีวิตในตอนนั้นเป็นชีวิตที่สนุกสนานและเพลิดเพลินมาก อดีตที่แสนดีและแสนหวานของข้าพเจ้า วันนั้นเป็นวันหนึ่งในฤดูร้อนวันที่ขาพเจ้าเพิ่งกลับจากการล่าจิ้งจก ไม่มีชีวิตอะไรที่จะสนุกสนานกว่านี้อีกแล้ว วันนี้เอง วันที่ข้าพเจ้าเพิ่งจะกล่าวถึงนี้ ข้าพเจ้าเพิ่งจะโดดเข้าบ้าน หลังจากออกไปเล่นนอกบ้าน และวันนี้เองที่เปลี่ยนชีวิตของข้าพเจ้าอย่างสิ้นเชิง ข้าพเจ้าตกใจมากที่สุดกับภาพที่ปรากฎอยู่เบื้องหน้า เป็นครั้งแรกที่ข้าพเจ้าตกใจมากที่สุดในชีวิตข้าพเจ้า ตรงทางเดินมืดๆในบ้าน ข้าพเจ้าเห็นพ่อที่แสนประเสริฐและน่าเกรงขามของข้าพเจ้ากำลังนั่งตัวโค้งอยู่บนพื้น เอาหลังพิงผนังบ้านอยู่ ถ้าจะถามว่าข้าพเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าผู้ชายคนนั้นเป็นพ่อของข้าพเจ้านั้น ะคงเป็นเรื่องที่เร้นลับก็ว่าได้ ทั้งนี้เพราะข้าพเจ้าจำพ่อของข้าพเจ้าไม่ได้ ถึงจะไม่มีหลักฐานอะไรที่ทำให้ข้าพเจ้าเชื่อเช่นนั้นแต่ก็เช่นทุกครั้ง ข้าพเจ้าแน่ใจว่าเขาจะต้องเป็นพ่อของ   […]

ข้าพเจ้าได้ยินคนส่วนใหญ่พูดว่า “ผมไม่เคยเสียใจภายหลังและผมจะไม่มีทางเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อยในชีวิตผม“ ในความเห็นของข้าพเจ้า คำพูดที่ว่านี้เป็นความคิดที่ตื้นเขินและไม่มีหัวคิด คำพูดที่ว่านี้เป็นคำพูดของคนที่หลงเชื่อว่าตัวเขา เหล่านั้นมีความสุขเท่านั้นแหละ บางครั้งข้าพเจ้าคิดว่าถ้าเราให้โอกาส แม้แต่พระ เยซูคงจะขอเลือกทางเดินที่แตกต่างจากที่ว่านี้ สำหรับข้าพเจ้า แน่นอนข้าพเจ้าคงอยากจะเปลี่ยนเหตุการณ์อย่างหนึ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของข้าพเจัาถ้าทำได้ ในความทรงจำตอนเด็กของข้าพเจ้า เราจะมีรูปภาพต่างๆซึ่งเก็บรูปภาพของคนในครอบครัวและญาติสนิทที่ใกล้ชิด รูปภาพเหล่านี้ช่วยเตือนความทรงจำในอดีตของข้าพเจ้าว่ามีความเป็นมาอย่างไร รูปภาพที่ว่าเหล่านี้มักจะหลบซ่อนอยู่ในตู้เก็บของมืดๆหรือไม่ก็ในห้องเก็บของชื้นๆ หรือไม่ก็ห้องที่ไม่มีใครใช้ ตอนท้ายสุดทางเดินของห้องโถง ภาพถ่ายเหล่านี้ปลุกปีศาจร้ายที่แสนจะน่ากลัวในอดีตให้ขึ้นมาได้ ข้าพเจ้าคงจะเสี่ยงกับการที่ถูกคนหาว่าพูดอะไรบ้าๆก็ได้ว่า ภาพเก่าๆของครอบครัวซึ่งส่วนใหญ่กลายเป็นสีเหลือง และแทบจะดูไม่ได้ เพราะกาลเวลาที่ผ่านไปของคนในครอบครัว ข้าพเจ้าจับภาพความเศร้าและภาพหดหู่บนใบหน้าของเรา ที่จริง ภาพเหล่านั้นก็มีอะไรที่ลึกลับอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน กล่าวคึอภาพที่,ข้าพเจ้าว่าเหล่านั้นเป็นสัญญาณแรกเริ่มที่ส่อให้เห็นความหดหู่ และเศร้าสร้อยใจซึ่งเป็นหลักฐานที่เห็นได้ชัดบนรอยยิ้มของพวกเราทุกครั้งที่คนบอกว่า “เอ้า! ยิ้ม” เวลาถ่ายรูป […]