Month: November 2019
เรื่องสั้น โทษใครดี (ตอนจบ)
“เขาไม่ใช่พ่อแก“ แม่แผ็ดเสียงออกมาด้วยความโกรธพร้อมกับปัดมือข้าพเจ้าที่ดึงผ้ากันเปื้อนอยู่ แม่ผลักข้าพเจ้าออกไปให้พ้นตัวแม่ เป็นครั้งแรกในชีวิตข้าพเจ้าที่ข้าพเจ้าเห็นตาของแม่แปลกประหลาดอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ความกลัวอย่างสุดขีดที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ ทำให้ข้าพเจ้าต้องวิ่งเร่มาขอความช่วยเหลือจากแม่นั้นแม่กลับกลายเป็น “คนแปลกหน้า“ แม่พูดกับข้าพเจ้าราวกับว่าแม่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าข้าพเจ้าเป็นลูกที่วิ่งมาขอความช่วยเหลือจากแม่ แม้ว่าข้าพเจ้าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จากน้ำเสียงของแม่ข้าพเจ้ารู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าพเจ้าหายใจไม่ออก ช่วงวินาทีต่อมาเป็นช่วงวินาทีที่ข้าพเจ้าสับสนที่สุด แม่พูดออกมาว่า ”เขาไม่ใช่ พ่อแก” แม่ไม่รักลูกอีกแล้วหรือ ลูกทำอะไรผิดหรือแม่ หรือว่าพ่อทำอะไรผิดหรือ แม่พูดอะไรออกมาว่า ”เขาไม่ใช่ พ่อแก” ทำไมแม่ปัดมือข้าพเจ้าแทนที่แม่จะสวมกอดข้าพเจ้าและช่วยปัดเป่าความกลัวที่ข้าพเจ้ามีอยู่ให้หมดไป ทำไมแม่ไม่รีบไปช่วยพ่อ ทำไมแม่ไม่เปลี่ยนอารมณ์เสียของแม่ และทำไมแม่ ไม่ยอมไปช่วยพ่อ ในขณะนั้นข้าพเจ้าจำแม่ไม่ได้ ข้าพเจ้าไม่รู้ว่า ข้าพเจ้ารู้จักแม่ แม้ว่าข้าพเจ้าจะไม่รู้ว่าข้าพเจ้ามีอารมณ์ความรู้สึกอย่างไร แต่ที่ข้าพเจ้าจำได้อย่างแน่ชัดก็คือ ข้าพเจ้ารู้สึกหน้ามืดและวิงเวียนไปหมด มีอะไรบางอย่างที่ข้าพเจ้าไม่อาจจะอธิบายได้แต่ข้าพเจ้ารู้แต่ว่าภาพที่ข้าพเจ้าเห็นนั้นกลับชัดเจนกว่าแต่ก่อนที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตข้าพเจ้า แม้ว่าฟังแล้วจะรู้สึกแปลกๆก็ตาม […]
เรื่องสั้น โทษใครดี ( 4)
ตอนนั้นข้าพเจ้าอายุคงไม่เกิน 4 – 5 ขวบ ตอนที่ข้าพเจ้าวิ่งกลับมาจากไปเล่นกลางแดดนอกบ้าน กระโดดเข้ามาในทางเดินของบ้านหลังเล็กที่สวยงามน่าอยู่ของเราบนเกาะฮาวายอันแสนมีเสน่ห์ตรึงใจ ตอนนั้นขาพเจ้าเป็นเด็กร่าเริง ฮาวายเป็นเกาะที่เหมาะและดีเยี่ยมในการที่จะใช้ชีวิตและเติบโตที่นั่น ก่อนที่ฮาวายจะกลายเป็นรัฐในปัจจุบัน แสงอาทิตย์สาดส่องมาไม่ขาดสาย อากาศก็อุ่นสบาย จากการที่เราอาศัยอยู่ห่างจากคาบสมุทรแปซิฟิคเพียงไม่กี่นาที ข้าพเจ้าจะไปเล่นน้ำทุกวัน อากาศจะอบอวลด้วยกลิ่นพฤกษชาติและพันธุไม้เมืองร้อนมากมายที่ขึ้นเต็มไปหมดแทบทุกหนแห่ง ชีวิตในตอนนั้นเป็นชีวิตที่สนุกสนานและเพลิดเพลินมาก อดีตที่แสนดีและแสนหวานของข้าพเจ้า วันนั้นเป็นวันหนึ่งในฤดูร้อนวันที่ขาพเจ้าเพิ่งกลับจากการล่าจิ้งจก ไม่มีชีวิตอะไรที่จะสนุกสนานกว่านี้อีกแล้ว วันนี้เอง วันที่ข้าพเจ้าเพิ่งจะกล่าวถึงนี้ ข้าพเจ้าเพิ่งจะโดดเข้าบ้าน หลังจากออกไปเล่นนอกบ้าน และวันนี้เองที่เปลี่ยนชีวิตของข้าพเจ้าอย่างสิ้นเชิง ข้าพเจ้าตกใจมากที่สุดกับภาพที่ปรากฎอยู่เบื้องหน้า เป็นครั้งแรกที่ข้าพเจ้าตกใจมากที่สุดในชีวิตข้าพเจ้า ตรงทางเดินมืดๆในบ้าน ข้าพเจ้าเห็นพ่อที่แสนประเสริฐและน่าเกรงขามของข้าพเจ้ากำลังนั่งตัวโค้งอยู่บนพื้น เอาหลังพิงผนังบ้านอยู่ ถ้าจะถามว่าข้าพเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าผู้ชายคนนั้นเป็นพ่อของข้าพเจ้านั้น ะคงเป็นเรื่องที่เร้นลับก็ว่าได้ ทั้งนี้เพราะข้าพเจ้าจำพ่อของข้าพเจ้าไม่ได้ ถึงจะไม่มีหลักฐานอะไรที่ทำให้ข้าพเจ้าเชื่อเช่นนั้นแต่ก็เช่นทุกครั้ง ข้าพเจ้าแน่ใจว่าเขาจะต้องเป็นพ่อของ […]
เรื่องสั้น โทษใครดี (3)
ข้าพเจ้าได้ยินคนส่วนใหญ่พูดว่า “ผมไม่เคยเสียใจภายหลังและผมจะไม่มีทางเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อยในชีวิตผม“ ในความเห็นของข้าพเจ้า คำพูดที่ว่านี้เป็นความคิดที่ตื้นเขินและไม่มีหัวคิด คำพูดที่ว่านี้เป็นคำพูดของคนที่หลงเชื่อว่าตัวเขา เหล่านั้นมีความสุขเท่านั้นแหละ บางครั้งข้าพเจ้าคิดว่าถ้าเราให้โอกาส แม้แต่พระ เยซูคงจะขอเลือกทางเดินที่แตกต่างจากที่ว่านี้ สำหรับข้าพเจ้า แน่นอนข้าพเจ้าคงอยากจะเปลี่ยนเหตุการณ์อย่างหนึ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของข้าพเจัาถ้าทำได้ ในความทรงจำตอนเด็กของข้าพเจ้า เราจะมีรูปภาพต่างๆซึ่งเก็บรูปภาพของคนในครอบครัวและญาติสนิทที่ใกล้ชิด รูปภาพเหล่านี้ช่วยเตือนความทรงจำในอดีตของข้าพเจ้าว่ามีความเป็นมาอย่างไร รูปภาพที่ว่าเหล่านี้มักจะหลบซ่อนอยู่ในตู้เก็บของมืดๆหรือไม่ก็ในห้องเก็บของชื้นๆ หรือไม่ก็ห้องที่ไม่มีใครใช้ ตอนท้ายสุดทางเดินของห้องโถง ภาพถ่ายเหล่านี้ปลุกปีศาจร้ายที่แสนจะน่ากลัวในอดีตให้ขึ้นมาได้ ข้าพเจ้าคงจะเสี่ยงกับการที่ถูกคนหาว่าพูดอะไรบ้าๆก็ได้ว่า ภาพเก่าๆของครอบครัวซึ่งส่วนใหญ่กลายเป็นสีเหลือง และแทบจะดูไม่ได้ เพราะกาลเวลาที่ผ่านไปของคนในครอบครัว ข้าพเจ้าจับภาพความเศร้าและภาพหดหู่บนใบหน้าของเรา ที่จริง ภาพเหล่านั้นก็มีอะไรที่ลึกลับอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน กล่าวคึอภาพที่,ข้าพเจ้าว่าเหล่านั้นเป็นสัญญาณแรกเริ่มที่ส่อให้เห็นความหดหู่ และเศร้าสร้อยใจซึ่งเป็นหลักฐานที่เห็นได้ชัดบนรอยยิ้มของพวกเราทุกครั้งที่คนบอกว่า “เอ้า! ยิ้ม” เวลาถ่ายรูป […]
เรื่องสั้น โทษใครดี (2)
ดิฉันแปลเรื่อง โทษใครดี เรื่องนี้และตีพิมพ์ในวารสาร เพื่อนหนังสือ ปีที่ 4 ฉบับที่ 40 พ . ศ. 2537 ( เมื่อ 25 ปีที่แล้ว) ————- ข้าพเจ้ารำลึกถึงอดีตที่แสนขมขื่น ส่วนใหญ่จากความทรงจำวันเก่าๆที่ขมขื่นของข้าพเจ้าเหล่านั้นมีอิทธิพลในการหล่อหลอมทำให้ร่างกายและจิตใจของข้าพเจ้าโตขี้นมาเป็น…. ข้าพเจ้าในปัจจุบัน ทั้งที่ชีวิตในวัยเด็กของข้าพเจ้าเป็นดังที่รู้กันดีก็ตาม ข้าพเจ้าพยายามอย่างยิ่งที่จะพัฒนาตัวเองให้เป็น “คนปกติธรรมคาคนหนึ่ง” ถ้าคำพูดนี้เป็นคำพูดที่ยอมรับได้ หรือถ้าคำพูดนี้จะใช้กล่าวถึงคนปกติธรรมดาอย่างคลุมเครือไม่ชัดเจนหรือประเภทใดก็ตาม ข้าพเจ้าเชื่อว่าข้าพเจ้าเป็น”คนปกติธรรมคาคนหนึ่ง” แม้ว่าบุคลิกภาพของข้าพเจ้า ไม่ค่อยจะเป็นไปตามที่ข้าพเจ้าปรารถนาทีเดียวนัก ด้วยรูปร่างที่สูงและผอม แก้มตอบ แต่ข้าพเจ้าก็ยังคงเป็นมนุษย์ที่ใช้การ ใช้งานได้ และมีความถ่อมตัว […]
เรื่องสั้น โทษใครดี (1)
สวัสดี ทุกคนที่แวะเข้ามาในโรงเรียนเด็กวัดปรียา หวังว่าคงได้สาระความรู้ไม่มากก็น้อยจากเว็บไซด์ www.japaneseisfun.com โรงเรียนเด็กวัดปรียา ภาพโบสถ์ในอเมริกาตอนไปเที่ยว พอดีไปเจอบทความที่เคยแปลให้เพื่นชาวอเมริกันที่เคยสอนในมหาวิทยาลัยเอเชีย ทำให้เรามีโอกาสรู้จัก เวลาไปกินข้าวที่โรงอาหารของอาจารย์ แลร์รี่ เป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษ เขาเป็นคนที่คุยสนุก ท่าทางร่าเริง แต่นัยน์ตาของเขา เวลามองจะให้ความรู้สึกเศร้าๆยังไงชอบกล แลร์รี่เป็นคนที่ใจกว้าง และให้ความช่วยเหลือคนอื่นดี เขาเคยเป็นสถาปนิกที่มีอาชีพ ร่ำรวย เคยสร้างบ้านใหญ่โต เขาเคยแต่งงานกับภรรยาอยู่กันได้ไม่กี่ปี แลร์รี่เล่าให้ฟังว่า อยู่ๆวันหนึ่ง ภรรยาก็บอกกับเขาว่า เขาเบื่อชีวิตแบบที่เป็นอยู่ และเปลี่ยนใจขอแยกย้ายไปใช้ชีวิตในเมืองแทนที่จะอยู่ในชนบทใกล้ชายหาด เป็นชีวิตที่น่าเบื่อ และขอหย่ากับเขา หลังจากนั้น เขาขายบ้านที่เขาสร้างเองแพราะเขาเคยเป็นสถาปนิกมาก่อน […]